تب جشنواره

به نام خدا

تب جشنواره 

در طول بیست و پنج سال فعالیت حرفه ای ام در زمینه ی تولید فیلم در گونه های متفاوت ، موفقیت های زیادی در جشنوارهای فیلم و فیلم نامه نویسی داشته ام . به سبب فراوانی حضورم درجشنواره ها با اسامی و عناوین مختلف تجربه هایی ارزشمند کسب نموده ام . شاید برای هر هنرمند نوپا و جویای نام ؛ اولین موفقیت و کسب نخستین افتخار در جشنواره ای حتی بی نام و نشان که جایزه آن نیز چندان دندان گیر نیست جزو شیرین ترین خاطره ها باشد . کما اینکه من شور و شعف خود برای کسب جایزه نماهنگ برکت در سال 1372 را هیچ گاه فراموش نخواهم کرد . سالی پس از سال دیگر گذشت و من بتدریج متوجه این موضوع مهم شدم که پایه و اساس بسیاری از جشنواره ها ی فیلم برای شناخت ذات هنر و معرفی هنرمند ان واقعی طراحی نشده است . 

درحقیقت سیاست کلی این گونه جشنواره ها بیشتر بر انگیختن هیجان و در اصل به راه انداختن قیل و قال رسانه ای می باشد . برخی از جشنواره ها با صرف هزینه های هنگفت ، بسته های تبلیغاتی پُر رنگ و لعاب آماده می کردند و در اختیار رسانه ی ملی قرار می دادند و بلند گوی رسانه ملی با دریافت حق پخش آگهی بازرگانی با صدای بلند ؛ شکوه و عظمت این قبیل جشنواره ها را جار می زد و پس از مدتی برای ما دعوت نامه ارسال می شد و به جشنواره می رفتیم . درروز اول جشنواره در ورودی سالن جشنواره دختران زیبا یک کیف چرمی یا برزنتی ، روان نویس ، بروشور جشنواره و یک کارت شناسایی نسبتاً بزرگ به ما می دادند . کارت ها را به گردن خود می آویختیم و جو جشنواره روح و روان ما را تسخیر می کرد . شور و هیجان جشنواره گاهی اوقات آن چنان بود که پس از آویزان کردن کارت ها ، پوست صورت بعضی از راه یافتگان به جشنواره سرخ می شد و این افروختگی چهره در سیمای خانم ها بیشتر نمود داشت . خلاصه پس از چند روز تماشای فیلم و تناول چندین وعده صبحانه ، ناهار و شام و اقامت در هتل های گرم و نرم و برگزاری چند برنامه ی سیاحتی با هزینه جشنواره ، اختتامیه برگزار می شد و جوایز به برگزیدگان اهداء می شد . 

در روز پایانی من با خود فکر می کردم  که نتیجه واقعی و ملموس این همه آمد و شد و صرف هزینه های گزاف چه بوده و باید برآیند و خروجی آن را در کجا جستجو نمود ؟ متاسفانه در اکثر اوقات به این نتیجه تلخ می رسیدم که برخی از جشنواره ها برای رسیدن به مقاصد تبلیغاتی خود بسیاری از هنرمندان را طعمه قرارمی دهند و اهل هنر بی آنکه این موضوع را بدانند خود خواسته به سمت این دام گام برمی دارند . البته می توان به بسیاری از آنان حق داد زیرا هیچ گاه پشتیبان قوی و حامی قابل اعتماد نداشته اند ! تب و تاب برگزاری جشنواره برای چندین سال آن چنان قوت گرفته بود که بیشتر ادارات ؛ نهادها و سازمان ها با صرف هزینه هایی برای خود یک جشنواره به راه می انداختند و اکثر این جشنواره به سبب بودجه ی اندک و نداشتن تجربه کافی درسطوح پایین و بسیار ابتدایی برگزار می شدند . 

به یاد دارم برای راه اندازی نمونه ای از این جشنواره ها ، مدیر روابط عمومی یکی از ادارات با من تماس گرفت و گفت ما می خواهیم هر ساله یک جشنواره با نام .... داشته باشیم و انتظار داریم از تجربه ی شما استفاده کنیم . بنده به او عرض کردم اکثر تجربه های من در حوزه ی فیلم سازی است و اصلاً تجربه ی برگزاری جشنواره ندارم . اما او بی امان پا فشاری می کرد که مدیر کل اصرار دارد جشنواره هرچه زودتر برگزار شود . فردای آن روز به ناچار چندین بروشور و کتابچه های مصور جشنواره های مختلف را که درخانه داشتم برای او بردم . البته خدا را شکر آن جشنواره بدلیل عدم تامین بودجه هرگز به راه نیفتاد !

ناگفته نماند که جشنواره های فیلم بسیار سطح بالا حتی در سطوح بین الملل در کشور ما وجود دارد که نقشی بسزا در رشد و بالندگی هنرمندان داشته اند و خواهند داشت و عملکرد آنها شایسته احترام و تقدیر است . در این میان یکی از جشنواره هایی که برای من ارزش  زیادی داشت جشنواره ای با عنوان رسانه ، علم و فناوری بود . در این جشنواره که با مشارکت و همکاری معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری و سازمان صدا وسیما برگزار شد هیچ خبری از زرق و برق و هیاهوی سایر جشنواره ها نبود . در این جشنواره بر حرفه ای بودن عملکرد داوران تاکید خاصی شده بود . وظیفه ی داوری آثار ارسالی را دو گروه متخصص به عهده داشتند . دربخش هنر اساتید شناخته شده و برجسته ی دانشگاه های هنر حضور داشتند . در بخش علم و فناوری چندین استاد مطرح و متخصص دانشگاه با تخصص های گوناگون و با مدرک دکترا بر آثار هنرمندان نظارت می کردند . درمراسم ساده و بی آلایش پایانی این جشنواره ؛ مستند چوم به تهیه کنندگی و کارگردانی این جانب با دریافت لوح افتخارو جایزه نقدی جایگاه دوم را بدست آورد ...  .

مستند بهار

به نام خدا 

ایرانیان هوشمند برای گریز از مسائل یکنواخت و کسالت آورزندگی همواره از طبیعت الهام گرفته اند و به زندگی خود آهنگی جان بخش بخشیده اند . 

آنچنان که جشن فرخنده و باستانی نوروزاز برجسته ترین تغییر آهنگ ها درطول حیات این مردمان به شمارمی آید . فصول چهارگانه ی سال ، رنگ در رنگ تغییر می کنند اما گل های حسرت که در پایان فصل زمستان از دل زمین جوانه می زنند و بشارت بهاری خجسته می دهند آوایی دیگر دارند .

 این گل های سپید و لطیف، پیامی ژرف و روشن از یک تغییربنیادین می دهند . آنها با رُخ نمایی در فصل سرد نوید بهاردارند . بهار می آید و با خود زندگی را جاری می کند.رویش گل های حسرت همیشه برایم تماشایی بوده است و بدین سبب در سرآغازمستند بهار چند گل زیبای حسرت زینت دهنده ی تصاویراین مستند می باشند . 

گل های حسرت بشارت دهنده ی بهار می باشند اما به دلیل عمر کوتاه ؛ هیچ گاه بهار نازنین را به قدر کافی نمی بینند و همیشه در حسرت می مانند .

 انگار حکایت دیرینه ی فراق عاشق و معشوق برای آنها جاودانه است ! در مستند بهار کوشیدم مردمانی را که همچون شکوه بهار ، چهره ی بهاری به خود می گیرند و شادمانه به زندگی خود ضرباهنگ و جانی دوباره می بخشند را از منظر دوربین تصویرگری نمایم .

نماهنگ رویای بهار

به نام خدا

آنگاه که مجالی می یابم و درآیینه ی خیال ، گذشته خود را می بینم . تصویری رویایی و ناب از کودکی کنار جوی آب در ذهنم پدیدار می شود .

کودکی که با تکه چوبی در بین جلبک های رقصان در آب به دنبال ماهی می گردد . من برای ماهی ها زمزمه می کنم . جلبک ها با جریان آب می رقصند و ماهی ها قایم باشک بازی می کنند .

اما پس از گذشت چهل سال ازآن دوران ، بازهم کودک درونم بی قرار آن روز های تماشایی و شیرین است . انگار نمی خواهم با دنیای پُر شتاب کنونی آشتی کنم و بدین سبب هرگاه دوربین کوچکم را در دست می گیرم ، گامی به دنیای بزرگ کودکی می گذارم و دیگران را نیز به تماشای زیبایی های افسونگر این دنیا می خوانم . بی گمان تصاویر نماهنگ « رویای بهار »    نمونه ای از این فراخوانی ها ست . 

نماهنگی که به بیننده مجال می دهد تا دنیای پیرامون خود را که جلوه ای از شکوه و قدرت ایزد یکتاست بهتر ببیند و شاید با طبیعت خویش بیشتر آشتی کند .