نگاه پارسی - نماهنگ «سیب سرنوشت»

 

ترانه «چلچله»
ترانه‌سرا: فرزاد ظفریان
خواننده: موسی موسوی
 (بر اساس نوای بومی-محلی بختیاری)
ملودی و آهنگ‌ساز: محمدحسین بهرامی
تنظیم‌کننده: مجتبی صادقی و کامبیز جهان‌بخش
نی: محمدحسین بهرامی
بم‌تار: بهار صادقی
تنبک و دف: محسن بکرانی
دهل: رضا خاک‌زاد
دایره و تامبورین: رویا باغستانی
ضبط، میکس و مسترینگ: استودیو چکاوک زنده‌رود
گرافیست: پویا محمودی
تهیه‌کننده و کارگردان: امرالله محمودی
آفرینش و نمایش: نگاه پارسی

دیپلم افتخار نخستین جشنواره رسانه ، علم و فناوری ریاست جمهوری

به موجب رای هیأت داوران بخش رسانه های دیداری نخستین جشنواره رسانه ، علم و فناوری ریاست جمهوری ، دیپلم افتخار رتبه دوم قالب مستند به امرالله محمودی برای اثر چوم اهدا گردید .

در جستجوی گبه

به نام آفریننده زیبایی ها

در جستجوی گبه 

سال های سال است که کارم سَر و کله زدن با قاب تصویر است . نمی دانم در طول این سی سال چند قاب تصویر را ثبت و ضبط کرده ام و چند تصویر را برای ایجاد و القای مفهمومی خاص بر روی میز تدوین به یکدیگر پیوند زده ام ، اما آنچه مسلم است آن است که تعداد آن ها بیشمار است .

 در طول فعالیت حرفه ای ام بارها و بارها شیفته و دلباخته ی مناظر طبیعت می شدم و با اشتیاق این مواهب بی بدیل خدا دادی را به حافظه ی دوربین می سپردم اما پس از سال ها در یک حیرت معما گونه مانده ام که چرا این همه تصویر با تمام رنگ و لعاب ، مغلوب تصاویر ذهنی دوران کودکی ام می باشند ؟! همواره با خود می اندیشم چه چیزی موجب اصالت و هویت بخشی به این تصاویر ذهنی می شود که آنها را تا این حد افسون کننده و ماندگار می نماید . 

غروب یک روز بهاری است . بوی نم باران می آید . گلی سرخ در پناه یک تکه سنگ با وزش نسیم می رقصد . کوچ نشینان قشقایی بر دامنه ی یک کوه در حال گذرند. پژواک جادویی همهمه و شور زندگی از دل کوه به گوش می رسد . این تصویر ، تصویرخیال من است که پس از چندین سال بسان پولاد بر ذهنم نقش بسته است . چهل و دو سال گذشته است . ایل کجاست؟ مردمان ایل کجایند؟  

نمی دانم ریشه ی این همه تعلق خاطرم به قشقایی ها از کجا نشأت گرفته است اما هرچه که بوده به سبب شناخت محمد بهمن بیگی ستاره ی بی فروغ آسمان قشقایی ، این عشق روز به روز شعله ورتر شده است . 

این شور و عشق آتشین مرا بر آن داشت تا با نگارش فیلم نامه ی سینمایی در جستجوی گبه به این ایل بی همتا،بیش از پیش ادای احترام نمایم . 

با احترام 

امرالله محمودی

تب جشنواره

به نام خدا

تب جشنواره 

در طول بیست و پنج سال فعالیت حرفه ای ام در زمینه ی تولید فیلم در گونه های متفاوت ، موفقیت های زیادی در جشنوارهای فیلم و فیلم نامه نویسی داشته ام . به سبب فراوانی حضورم درجشنواره ها با اسامی و عناوین مختلف تجربه هایی ارزشمند کسب نموده ام . شاید برای هر هنرمند نوپا و جویای نام ؛ اولین موفقیت و کسب نخستین افتخار در جشنواره ای حتی بی نام و نشان که جایزه آن نیز چندان دندان گیر نیست جزو شیرین ترین خاطره ها باشد . کما اینکه من شور و شعف خود برای کسب جایزه نماهنگ برکت در سال 1372 را هیچ گاه فراموش نخواهم کرد . سالی پس از سال دیگر گذشت و من بتدریج متوجه این موضوع مهم شدم که پایه و اساس بسیاری از جشنواره ها ی فیلم برای شناخت ذات هنر و معرفی هنرمند ان واقعی طراحی نشده است . 

درحقیقت سیاست کلی این گونه جشنواره ها بیشتر بر انگیختن هیجان و در اصل به راه انداختن قیل و قال رسانه ای می باشد . برخی از جشنواره ها با صرف هزینه های هنگفت ، بسته های تبلیغاتی پُر رنگ و لعاب آماده می کردند و در اختیار رسانه ی ملی قرار می دادند و بلند گوی رسانه ملی با دریافت حق پخش آگهی بازرگانی با صدای بلند ؛ شکوه و عظمت این قبیل جشنواره ها را جار می زد و پس از مدتی برای ما دعوت نامه ارسال می شد و به جشنواره می رفتیم . درروز اول جشنواره در ورودی سالن جشنواره دختران زیبا یک کیف چرمی یا برزنتی ، روان نویس ، بروشور جشنواره و یک کارت شناسایی نسبتاً بزرگ به ما می دادند . کارت ها را به گردن خود می آویختیم و جو جشنواره روح و روان ما را تسخیر می کرد . شور و هیجان جشنواره گاهی اوقات آن چنان بود که پس از آویزان کردن کارت ها ، پوست صورت بعضی از راه یافتگان به جشنواره سرخ می شد و این افروختگی چهره در سیمای خانم ها بیشتر نمود داشت . خلاصه پس از چند روز تماشای فیلم و تناول چندین وعده صبحانه ، ناهار و شام و اقامت در هتل های گرم و نرم و برگزاری چند برنامه ی سیاحتی با هزینه جشنواره ، اختتامیه برگزار می شد و جوایز به برگزیدگان اهداء می شد . 

در روز پایانی من با خود فکر می کردم  که نتیجه واقعی و ملموس این همه آمد و شد و صرف هزینه های گزاف چه بوده و باید برآیند و خروجی آن را در کجا جستجو نمود ؟ متاسفانه در اکثر اوقات به این نتیجه تلخ می رسیدم که برخی از جشنواره ها برای رسیدن به مقاصد تبلیغاتی خود بسیاری از هنرمندان را طعمه قرارمی دهند و اهل هنر بی آنکه این موضوع را بدانند خود خواسته به سمت این دام گام برمی دارند . البته می توان به بسیاری از آنان حق داد زیرا هیچ گاه پشتیبان قوی و حامی قابل اعتماد نداشته اند ! تب و تاب برگزاری جشنواره برای چندین سال آن چنان قوت گرفته بود که بیشتر ادارات ؛ نهادها و سازمان ها با صرف هزینه هایی برای خود یک جشنواره به راه می انداختند و اکثر این جشنواره به سبب بودجه ی اندک و نداشتن تجربه کافی درسطوح پایین و بسیار ابتدایی برگزار می شدند . 

به یاد دارم برای راه اندازی نمونه ای از این جشنواره ها ، مدیر روابط عمومی یکی از ادارات با من تماس گرفت و گفت ما می خواهیم هر ساله یک جشنواره با نام .... داشته باشیم و انتظار داریم از تجربه ی شما استفاده کنیم . بنده به او عرض کردم اکثر تجربه های من در حوزه ی فیلم سازی است و اصلاً تجربه ی برگزاری جشنواره ندارم . اما او بی امان پا فشاری می کرد که مدیر کل اصرار دارد جشنواره هرچه زودتر برگزار شود . فردای آن روز به ناچار چندین بروشور و کتابچه های مصور جشنواره های مختلف را که درخانه داشتم برای او بردم . البته خدا را شکر آن جشنواره بدلیل عدم تامین بودجه هرگز به راه نیفتاد !

ناگفته نماند که جشنواره های فیلم بسیار سطح بالا حتی در سطوح بین الملل در کشور ما وجود دارد که نقشی بسزا در رشد و بالندگی هنرمندان داشته اند و خواهند داشت و عملکرد آنها شایسته احترام و تقدیر است . در این میان یکی از جشنواره هایی که برای من ارزش  زیادی داشت جشنواره ای با عنوان رسانه ، علم و فناوری بود . در این جشنواره که با مشارکت و همکاری معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری و سازمان صدا وسیما برگزار شد هیچ خبری از زرق و برق و هیاهوی سایر جشنواره ها نبود . در این جشنواره بر حرفه ای بودن عملکرد داوران تاکید خاصی شده بود . وظیفه ی داوری آثار ارسالی را دو گروه متخصص به عهده داشتند . دربخش هنر اساتید شناخته شده و برجسته ی دانشگاه های هنر حضور داشتند . در بخش علم و فناوری چندین استاد مطرح و متخصص دانشگاه با تخصص های گوناگون و با مدرک دکترا بر آثار هنرمندان نظارت می کردند . درمراسم ساده و بی آلایش پایانی این جشنواره ؛ مستند چوم به تهیه کنندگی و کارگردانی این جانب با دریافت لوح افتخارو جایزه نقدی جایگاه دوم را بدست آورد ...  .

مستند بهار

به نام خدا 

ایرانیان هوشمند برای گریز از مسائل یکنواخت و کسالت آورزندگی همواره از طبیعت الهام گرفته اند و به زندگی خود آهنگی جان بخش بخشیده اند . 

آنچنان که جشن فرخنده و باستانی نوروزاز برجسته ترین تغییر آهنگ ها درطول حیات این مردمان به شمارمی آید . فصول چهارگانه ی سال ، رنگ در رنگ تغییر می کنند اما گل های حسرت که در پایان فصل زمستان از دل زمین جوانه می زنند و بشارت بهاری خجسته می دهند آوایی دیگر دارند .

 این گل های سپید و لطیف، پیامی ژرف و روشن از یک تغییربنیادین می دهند . آنها با رُخ نمایی در فصل سرد نوید بهاردارند . بهار می آید و با خود زندگی را جاری می کند.رویش گل های حسرت همیشه برایم تماشایی بوده است و بدین سبب در سرآغازمستند بهار چند گل زیبای حسرت زینت دهنده ی تصاویراین مستند می باشند . 

گل های حسرت بشارت دهنده ی بهار می باشند اما به دلیل عمر کوتاه ؛ هیچ گاه بهار نازنین را به قدر کافی نمی بینند و همیشه در حسرت می مانند .

 انگار حکایت دیرینه ی فراق عاشق و معشوق برای آنها جاودانه است ! در مستند بهار کوشیدم مردمانی را که همچون شکوه بهار ، چهره ی بهاری به خود می گیرند و شادمانه به زندگی خود ضرباهنگ و جانی دوباره می بخشند را از منظر دوربین تصویرگری نمایم .

سفر به بدخشان

به نام خدا

 زمانی را به یاد می آورم که از شهر دوشنبه پایتخت تاجیکستان ، مسیر نوزده ساعته را با اتومبیل خلاف جهت حرکت رودِ پنج می پیمودم . درطول مسیرهمه چیز برایم جالب و رویایی بود . مردان و زنان افغان را در آن سوی رود در بین کوه های سَر سخت نظاره می کردم که سختی زندگیشان هنوز هم پس از گذشت سال ها بر شانه هایم سنگینی می کند . 

زنان و مردانی که گویی در جبر زمان و مکان گمشده بودند . چون پیشه ی حرفه ای ام فیلم سازی با رویکرد مستند های طبیعت است ، جغرافیای بدخشان کوهی تاجیکستان را سرشار از جاذبه ها و موقعیت های بکر دیدم . 

به سبب ارتفاع زیاد و شفاف بودن هوا ، ستارگان درتاریکی شب بزرگتر و بسیار نورانی تر جلوه می کنند و باور بدخشی ها بر این است هرکس میهمان این سرزمین شود یک ستاره از آسمان می چیند و با خود به یادگار می برد . 

من هنوز آن ستاره را در قلب خود دارم . ستاره ای که همچون شکوه طبیعت بدخشان است و درخشندگی بسان چهره ی مردمان آن دیار دارد . مردمانی پارسی زبان که متاسفانه اطلاع اندکی از آنها داریم . مردمانی با اصالت ؛ دارای دیرینه ی تاریخی چند هزار ساله که تنها با هم نشینی و ارتباط نزدیک می توان به وسعت تمدنی وفرهنگی آنان پی برد ... .

نماهنگ رویای بهار

به نام خدا

آنگاه که مجالی می یابم و درآیینه ی خیال ، گذشته خود را می بینم . تصویری رویایی و ناب از کودکی کنار جوی آب در ذهنم پدیدار می شود .

کودکی که با تکه چوبی در بین جلبک های رقصان در آب به دنبال ماهی می گردد . من برای ماهی ها زمزمه می کنم . جلبک ها با جریان آب می رقصند و ماهی ها قایم باشک بازی می کنند .

اما پس از گذشت چهل سال ازآن دوران ، بازهم کودک درونم بی قرار آن روز های تماشایی و شیرین است . انگار نمی خواهم با دنیای پُر شتاب کنونی آشتی کنم و بدین سبب هرگاه دوربین کوچکم را در دست می گیرم ، گامی به دنیای بزرگ کودکی می گذارم و دیگران را نیز به تماشای زیبایی های افسونگر این دنیا می خوانم . بی گمان تصاویر نماهنگ « رویای بهار »    نمونه ای از این فراخوانی ها ست . 

نماهنگی که به بیننده مجال می دهد تا دنیای پیرامون خود را که جلوه ای از شکوه و قدرت ایزد یکتاست بهتر ببیند و شاید با طبیعت خویش بیشتر آشتی کند .          

مستند بهار در دیار یار

به نام خدا

اکنون که نزدیک به پنج دهه از عمر خود را سپری نموده ام بدون اغراق چیزی را فراتر از بهاردرزندگی خود لمس نکرده ام . وقتی که خاطرات کودکی خود را به یاد می آورم ؛ بهار این رستاخیززمین و بیداری طبیعت همچون تابلویی جادویی در افق دیدگانم متجلی می شود . 

شاید همین تصویر خیالی موجب شده که پس از سال ها ، بهار برای من سیمایی بی بدیل داشته باشد . آن چنان که آثار مستند من بدون رخ نمای چهره شاد و خندان بهار بی معنا می شوند . 

در سال هایی که در تاجیکستان حضورداشتم مجموعه مستند « بهار در دیار یار» به کارهایم زینتی خاص بخشید . 

نوروز در ایران زیباست اما در تاجیکستان افسون کننده است .

 درواقع اگر بخواهیم معنای واقعی جشن بهار را درک نمایم لاجرم باید درنوروز سفری به دیاردوست داشتنی و پارسی زبان تاجیکستان داشته باشیم . سرزمینی که من همواره ازآن به عنوان « دیاریار» یاد کرده ام .   

مجموعه مستند دیار مهر

به نام خدا

مجموعه مستند « دیار مهر » در یازده قسمت و با زمان کلی سیصد (300) دقیقه در واحد تولید سیمای مرکز چهارمحال و بختیاری تهیه و تولید شده است .

در این مجموعه با نگاهی جامع و کاوشگرانه در عرصه های مختلف اقتصادی ازجمله  صنعت دامپروری ؛ کشاورزی ؛ صنایع دستی ؛ صنعت و معدن ؛ صنعت شیلات ، صنعت گردشگری و ... تلاش شده تا ظرفیت های بالقوه ی استان چهارمحال و بختیاری همسو با اهداف رشد و توسعه به نحو شایسته معرفی گردد . 

بهره گیری ازانجام پژوهش های دقیق و کارشناسانه ؛ ساخت انیمیشن ؛ استفاده از تصاویر هوایی و تصویربرداری زیرآب ؛ صرف زمان زیاد برای مراحل پیش تولید و تولید و بکار گیری عوامل مجرب و متعهد ؛ این مجموعه مستند را به اثری فاخر بدل کرده است .

این مجموعه به لحاظ برخوداری از منابع تصویری و پژوهشی فراوان قادربه پاسخگویی به نیازعموم مخاطبان است و همچنین در موارد خاص می تواند به عنوان گنجینه ای ارزشمند برای پژوهشگران و دانشجویان مورد استفاده قرار گیرد .   

عوامل برنامه :

پژوهشگر : طیبه عسگری 

نگارنده متن : کبرا تاجی 

تصویربرداری و تدوین : امرالله محمودی 

دستیار تهیه : تهمینه کاظمی 

دستیار تصویر : محمد باقر تاجی

صدابردار : منوچهر علیدوستی ؛ شهناز نادری

گوینده متن : وحید علیدادی

گرافیست و انیماتور : لیلا وفادار

ناظر کیفی : یزدان کیانی

تهیه کننده و کارگردان : امرالله محمودی   

مجری طرح : مریم تاجی  

بر بلندای بام ایران

به نام خدا

بهره مندی از آمیزه ای از موسیقی ها  ، آواها ونواهای محلی و ترکیب هنرمندانه  و خلاقانه ی این آثار با تصاویربکرطبیعت استان چهارمحال وبختیاری ، صنایع دستی ، آثار تاریخی و مناطق گردشگری این استان ؛ مجموعه مستند « بر بلندای بام ایران » را به یک اثرفاخرو ماندگار بدل نموده است .

آنچنان که پس از گذشت چندین سال اززمان تولید این مجموعه ی تماشایی ، آمارپخش بر بلندای بام ایران همچنان در صدر برنامه های شبکه استانی چهارمحال و بختیاری می باشد و ازجانب سایر شبکه ها ی استانی و ملی به ویژه شبکه مستند و شبکه شما مورد استقبال چشمگیر قرارگرفته است .

 تهیه کنندگی و کارگردانی این اثر ارزشمند با هنرنمایی امرالله محمودی در سال 1390 در تولید سیمای شبکه استانی جهان بین صورت پذیرفته است .