اشک و خاکستر؛ سفری به قلبِ عصرِ سنگ و روحِ انسانِ آغازین

در جهانِ ادبیات، گاه آثاری پدید می‌آیند که نه تنها داستانی برای گفتن دارند، بلکه حضوری زنده و تپنده از زمان‌ها و مکان‌های فراموش‌شده را در جانِ خواننده می‌دمند.

روایتِ «اشک و خاکستر» اثر امرالله محمودی از همین آثارِ نادر و ماندگار است؛ سفری حماسی و شاعرانه به ژرفای عصرِ سنگ — جایی که انسان، در میانه‌ی خشمِ طبیعت و هراسِ درونیِ خویش، به جست‌وجوی معنا و راز هستی برمی‌خیزد.

از نخستین سطرها، خواننده به جهانی پا می‌گذارد که در آن آتش و خاکستر، مرگ و زندگی، رنج و امید در هم تنیده‌اند.

نثرِ محمودی چنان زنده و تصویری است که هر واژه، بوی خاکِ باران‌خورده و صدای نفس کشیدنِ زمین را در خود دارد.

شخصیت‌ها — از آگیل، مردِ غارنشین، تا ناروا، بانوی سرزمینِ سبز — فراتر از مرزِ داستان می‌روند و بدل به نمادهایی از رنج، مهر و باززایی انسان می‌شوند.

در این روایت، سوماز — زاده‌ی اشک و درد — نخستین نشانه‌ی تولدِ دوباره‌ی انسان است؛

دختری که از دلِ رنجِ مادر و اشکِ زمین پدید می‌آید تا چرخه‌ی زندگی و امید را در سپیده‌گاهِ بشریت از نو معنا بخشد.

آنچه «اشک و خاکستر» را از دیگر روایت‌ها متمایز می‌سازد، هم‌گراییِ حماسه، اسطوره و فلسفه است.

هر تصویر، نه تنها صحنه‌ای از زیستِ انسان، بلکه پرسشی ژرف درباره‌ی سرنوشت، مرگ و آفرینش است.

در این اثر، نویسنده نه تنها داستانی نقل می‌کند، بلکه جانِ تاریخ را بازمی‌نویسد.

خواننده‌ی این اثر، سفری ذهنی و روحانی را تجربه می‌کند — سفری از دلِ خاکسترهای سرد به سرچشمه‌ی اشک‌های گرمِ انسانِ آغازین.

و در پایان، امرالله محمودی — در جایگاه روایتگرِ جهانِ اسطوره‌ها و افسانه‌ها — ما را به تأملی عمیق فرا می‌خواند:

در وجودِ هر انسان، هنوز شعله‌ای فروزان و اشکی پنهان از روزگارانِ کهن باقی است؛ یادگاری از آن هنگام که انسان، در میانِ عشق و بقا، بیم و امید، به هستی معنا بخشید.